همه اش فست فود؟ کمی هم آرام فود!

مدل کودک: «بگو چی می خوری تا بگویم کی هستی» فقط یک جمله ی فلسفی نیست. امروز دیگر عجیب نیست اگر بگوییم که سبک زندگی مان را غذایی که می خوریم، و غذایی که می خوریم را سبک زندگی مان تعیین می کند. اواخر قرن میلادی گذشته البته موضوع به این روشنی نبود، در صورتیکه خیلی از مردم دنیا باز شدن پای مک دونالد و باقی اسامی تجاری فست فود را جشن می گرفتند و برای تغییر نکردن فرمول نوشابه تظاهرات به راه می انداختند عده ای هم بودند که نسبت به این «جهانی شدن غذا» اعتراض داشتند و آنرا برای همه مضر می دانستند.
یکی از مشهورترین تظاهرات های این گروه محافظه کار دوم، تظاهرات مقابل افتتاح یک شعبه مک دونالد در ایتالیا، در ۱۹۸۶ امروز به یکی از مهم ترین برنامه های مبارزه با فرهنگ غذای سریع تبدیل گشته است. جنبش «غذای آرام»، دو سال پس از اعتراض خیابانی به فتح ایتالیا توسط مک دونالد آمریکایی در پاریس ثبت گردید. تظاهرات کنندگان آن روز، کم کم در سرتاسر اروپا و بعد هم آمریکا کسانی را پیدا کردند که شبیه آنها فکر می کردند؛ کسانی که معتقد بودند غذای سریع هر چند چرب و نمکی و خوش مزه و راحت است اما در دراز مدت به ضرر همه تمام خواهد شد.
فست فود، ارزان، زیاد و دردسترس است و با اهمیت تر از همه سریع است. معترضان به این غذاها در تمام دنیا حرف واحدی دارند: «چرا این همه عجله؟». بخش چشمگیری از وعده ی غذایی که در فروشگاه های فست فود خریداری می شود بیرون ریخته می شود. این یعنی فشار به منابع تامین غذا، زمین، برای غذایی که خورده نمی گردد. تولید بیشتر گازهای گلخانه ای در تولید و مصرف و بیرون ریختن غذا که موجب گرم تر شدن زمین و مشکل تر شدن زندگی انسان ها و حیوانات می شود. اما به غیر از اینها، اعتراضات دیگری هم به فست فود وجود دارد. یکسان شدن چیزهایی که همه ی مردم دنیا می خورند به مدلول از میان رفتن خیلی از دستورهای غذا، طعم ها و مزه ها و در نهایت فرهنگ های متفاوت می باشد بدین سبب اعتراض به فست فود، آن هم توسط ایتالیایی ها که ادعای جدی در مورد سلطنت به آشپزخانه ها دارند، چندان هم بی جا نبود.
جنبش غذای آرام با چنین پیشینه ای شکل گرفت و در ادامه کار خودرا گسترش داد و به تبلیغ کاستن از سرعت همه چیز، و نه فقط سرعت تولید و خوردن و بیرون ریختن غذا پرداخت. در کنار فست فود، فست فشن، تولید و خرید و بیرون ریختن بیش از حد لباس های ارزان، بحران مسافرت سریع، جا به جایی با هواپیمایی گاهی حتی چند بار در هفته و از این دست تغییرات سبک زندگی ناشی از جهانی شدن بیش از هر چیز درحال از بین بردن کره ی زمین و زندگی نسل های آینده انسان و حیوانات است، در صورتیکه کمتر کسی می تواند ادعا کند هزینه ی این پیشروی به سمت انقراض جمعی به دستاوردهای جهانی شدن می ارزد.
با چنین مانیفستی، جنبش غذای آرام که حالا خودش در نیمی از دنیا رستوران هایی را زیر علامت حلزون قرمزش دارد، از مردم می خواهد که « آرام» باشند، غذای خودرا آرام بخورند، از محصولاتی که از بذرهای اصلاح شده تولید شده استفاده نکنند، از محصولاتی که برای پرورش آنها از آفت کش استفاده شده خریداری نکنند، از فروشگاه های زنجیره ای غذا خرید نکنند و بجای آن به حفظ کشاورزی سنتی، رستوران های سنتی و شبکه تولید و پخش محلی غذا کمک کنند. جنبش غذای آرام البته محدود به این نمانده است و در سالهای اخیر به جنبش های کارگری برای بهتر کردن وضعیت زندگی کارگران، پروسه تولید غذا از صنایع کشاورزی تا شرکت های بسته بندی و پخش و جمع آوری پسماند، کاهش دامداری صنعتی که مخالف حقوق حیوانات است و همچنین جنبش های اجتماعی ضد جهانی شدن و سندیکالیسم پیوسته است.
هواداران جنبش « آرام» می گویند به دنبال یک انقلاب فرهنگی تازه هستند که در آن چیزها نه با سرعت حلزون و نه با بیشترین سرعت ممکن بلکه فقط با همان «سرعتی که لازم است» جلو برود. «فلسفه ما این است که هر کاری را در زمان مورد نیاز خودش انجام دهیم، نه سریع تر و نه کندتر از آن چیزی که لازم است. از زمان استفاده نمائیم بجای اینکه آنرا بشماریم و تمام نماییم، فلسفه ی ما در مورد ترجیح دادن کیفیت به کمیت است، از غذا خوردن گرفته تا بزرگ کردن بچه و چیزهای دیگر.»
اعتراض اصلی جنبش « آرام» به فرهنگ فست فودی این است که فرهنگ جهانی شده ی فست فودی می گوید: «دنیا درحال تغییر است و برای هم قدم شدن با این تغییرات باید به سرعت زندگی اضافه کرد» اما دنیا واقعا آن قدرها هم که در اوایل قرن بیست و یکم به نظر می رسید تغییر نمی نماید. نیازهای پایه ای و اساسی انسان ها همان چیزهایی است که بشر غارنشین هم به آنها نیاز داشت، آب و غذا و هوای سالم، خانواده و امنیت، برای رسیدن به اینها لازم نیست با حداکثر سرعت حرکت کرد و چه بسا حرکت سریع تر، ما را از دست پیدا کردن به همان نیازهای اولیه هم دور و دورتر کند؛ کاری که تهیه ی غذای صنعتی، فست فود و فست فشن و فرهنگ توریستی با مردم می کند همین است. زمین و آب و هوا و خانواده و دوستی را از بین می برد، برای هم قدم شدن با تغییراتی که اصالتی ندارند. شاید اگر سرعت زندگی را کم نماییم، اوضاع به نفع بشر تغییر کند.

منبع: modelkids.ir